Ο Νικήτας Φλέσσας είναι ζωγράφος. Στη λογοτεχνία δηλώνει απλός αναγνώστης, που γράφει όπως θα ζωγράφιζε ένας ποιητής. Το 1989 δημοσιοποίησε και διένειμε σ` ένα κύκλο φίλων την πρώτη του ποιητική απόπειρα με τίτλο "Η ανάληψη των υδάτων", μια προσωπική εξομολόγηση-αναφορά στα σημάδια και τις ουλές του Εμφυλίου. Ενέδωσε λοιπόν στην ανάγκη να εκφραστεί με τη γραφή, όχι για να διηγηθεί μια ιστορία αλλά για να φωνάξει δυνατά, να "ξεφορτώσει" ένα μέρος απ` το θυμό, την οργή, την αγανάκτηση ή ακόμα και τον ενθουσιασμό του.

Προσυπογράφοντας το γνωστό επίγραμμα του Σιμωνίδη (που ορισμένοι αποδίδουν στον Λουκιανό) ότι "η ποίηση είναι ζωγραφία φθεγγομένη και η ζωγραφική ποίηση σιγώσα" καταθέτει τώρα στον "Χρησμό του ήλιου" το απόσταγμα των εμπειριών του από την ελληνική ζωή και των συναναστροφών του με την ελληνική σκέψη. Με 46 πολύστιχες ενότητες και ισάριθμα επιμύθια επιχειρεί ένα διάλογο με τα ορόσημα της προκλασικής και της κλασικής γραμματείας όχι για να παραθέσει πληροφορίες για αυτά, όσο για να τονίσει μια ανάγκη εσωτερικής επανασύνδεσης μαζί τους.

Ομολογεί ένα είδος πνευματικής αναπηρίας από την απουσία και την υποβάθμιση των αξιών και ελπίζει ότι αυτό το πολύτιμο υλικό, που υπάρχει κάτω από όποια πέτρα σηκώσεις στον τόπο που αξιωθήκαμε να κατοικούμε, μπορεί να νοηματοδοτήσει εκ νέου την ανθρώπινη ύπαρξη σε χαλεπούς καιρούς. Επιθυμεί χωρίς ντροπή και χωρίς ενοχές να ξανανιώσει περήφανος για τη γενέθλια γη του και για όλες τις συνδηλώσεις και συναφείς έννοιές της.