Στον αιώνα μας ζούμε την επιστροφή του απωθημένου. Δεν υπάρχει τρομακτικότερο άγγελμα από αυτό. Οι αυστηρές πειθαρχίες της θρησκείας, της φιλοσοφίας, της ηθικής και των κοινωνικών αναγκασμών έδεσαν τις δαιμονικές δυνάμεις και τις έρριξαν στα τάρταρα του ασυνειδήτου. Τώρα οι δυνάμεις αυτές λύθηκαν και επιστρέφουν για να εκδικηθούν. Επιστρέφουν ως βία, ως ανομία, ως αμοραλισμός, ως ανεμπόδιστη απόλαυση του κόσμου, ως κατάληψη και καταστροφή του κατακτημένου, ως ίλιγγος απαιδευσίας. Ως νέος βομβαρδισμός. Το φως είχε απωθήσει το σκότος. Τώρα το σκότος απωθεί το φως. Η επέλαση των Ερινύων, που εξαπολύθηκαν για να εκδικηθούν το χυμένο μητρικό αίμα, ολοένα επιταχύνεται. Βουίζουν οι πόλεις μας από τον καλπασμό τους. Ενεργούν την πατροκτονία. Θα περάσει το στράτευμα των μαυροντυμένων εκδικητριών. Το ζήτημα είναι τι ρημάδια θα αφήσουν πίσω τους. Θα τα δούμε όταν επανακάμψει το φως. Κατά την τάξη του χρόνου. Τα δοκίμια που ακολουθούν είναι προσπάθειες φωτισμού του εαυτού μου. Από το λίγο φως που μου εδωρήθη. Αγωνίστηκα να το συμμαζέψω σε ώρες εύκαιρες, για να μη χαθεί μέσα στο σκότος. Είναι και αυτό ένας μύθος. Ο τελευταίος που μας απέμεινε.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]