Περπατάει, γράφει ο Πήτερ Μόργκαν. Πώς να κάνει για να μη γυρίσει πίσω; Πρέπει να χαθεί. Δεν το ξέρω. Να το μάθεις. Ψάχνω ένα σημείο για να χαθώ. Οφείλει να είναι υστερόβουλη, να δεχθεί ότι δε θα αναγνωρίζει τίποτα απ` όσα γνώριζε, να κατευθύνει τα βήματά της προς το πιο εχθρικό σημείο του ορίζοντα, ένα είδος απέραντου τέλματος που χίλια αναχώματα το διασχίζουν προς όλες τις κατευθύνσεις, ένα θεός ξέρει το γιατί. (. . .)
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
