Μετά τις μελέτες `Η εικαστική ζωή και η αισθητική παιδεία στην Αθήνα του 19ου αιώνα` (1990), `Το πρόβλημα της ελευθερίας στη βυζαντινή τέχνη` (2002), `Οι ναοί των Ελλήνων μεταναστών` (2005) κ.ά., ο συγγραφέας επιχειρεί, στο παρόν βιβλίο, να αναλύσει και να περιγράψει μια άλλη συνιστώσα αυτού που θα ήταν δυνατόν να οριστεί ως η αισθητική έκφραση της συλλογικής συνείδησης των Ελλήνων, με την πεποίθηση ότι για το χαρακτηρισμό του επιπέδου του πολιτισμού μιας κοινωνίας, σε μια συγκεκριμένη περίοδο, πρέπει να χρησιμοποιείται ως τεκμήριο όχι μόνον η δημιουργία των κορυφαίων, αλλά και όλων εκείνων που ίσως να επικοινωνούν περισσότερο με το κοινωνικό σύνολο και να το εκφράζουν πληρέστερα.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
