(. . .) Εκείνο το βράδυ της Τρίτης τα μουλάρια αφηνιασμένα είχαν ορμήσει στη νύχτα γκρεμίζοντας τις πόρτες των στάβλων τους. Οι αγουροξυπνημένοι κάτοικοι είδαν τις στέρνες τους ξεχειλισμένες και τα νερά να πλημμυρίζουν τις αυλές. Το πρωινό ήταν κίτρινο ενώ μια παράξενη μυρωδιά πλανιόταν στον αέρα. Ένα τσομπανόσκυλο πρώτα κι ύστερα όλα τα σκυλιά μαζί άρχιζαν να ουρλιάζουν. Κάτι σαν υπόγεια βουή έκανε πολλούς να σταυροκοπηθούν κι αμέσως γκρίζα σκόνη τους τύλιξε, που μετά έγινε στάχτη και φωνές και θρήνος. Η προσεισμική, `ωραία και μόνη`, Ζάκυνθος δεν ήταν παρά μια καρτποστάλ πια που χρόνια αργότερα θ` αγόραζαν στα παλαιοπωλεία συλλέκτες του είδους. (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]