Ο Σιμιγδαλένιος είναι ένα θεατρικό έργο γραμμένο με μαεστρία. Είναι ένα παραμύθι που ακούγεται από μικρούς και μεγάλους και από μωρά στην κοιλιά της μάνας τους. Θα `λεγα πως είναι ένα παραμύθι αφής, αν υπήρχε τέτοιο πράγμα. Ένα άγγιγμα, ένα φτερούγισμα, ένας παλμός, ένας κραδασμός. Ένα έργο που αγγίζει πρώτα τις αισθήσεις και μετά το νου, ή μήπως ο νους είναι η μεγαλύτερή μας αίσθηση; Έργο ιεροτελεστικό, περιπατητικό, περιδιαβάσματος και περιπλάνησης. Ίσως αυτό το παραμύθι, όπως το έγραψε ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος, θα `πρεπε να μας βάλει σε πολλές σκέψεις. Στις κρύες και στείρες ζωές μας, αν αφήναμε να εισχωρήσει η αγάπη, ίσως καταλαβαίναμε το βαθύτερο νόημα της γέννησης και του θανάτου, που είναι δυο στιγμές αγάπης και παραδοχής. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]