Τα δοκίμια του βιβλίου αυτού συνδέονται μεταξύ τους με κάτι βασικό και κοινό: με την πεποίθηση πως, όσο καλύτερα κατορθώνουμε να καταλάβουμε τον Σαίξπηρ της Ελισαβετιανής εποχής, τόσο μεγαλύτερη σημασία αποκτά για την εποχή μας. Πρέπει να προσπαθούμε, όσο περισσότερο γίνεται - ποτέ δεν το κατορθώσαμε εντελώς - να καταλάβουμε πως ανταποκρινόταν στον Σαίξπηρ ο νοήμονας κι αισθαντικός θεατής του κοινού, για το οποίο έγραφε. Μόνο μ’ αυτό τον τρόπο θα είμαστε αληθινοί προς τον Σαίξπηρ και μόνο έτσι θα είναι γνήσια, και όχι τεχνητή, η ορθότητα των διαπιστώσεων που εντοπίζουμε στα έργα του. (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
