Δεν υπάρχει μεγαλύτερος οργασμός, από αυτόν που νοιώθεις όταν ακούς το χειροκρότημα που εκφράζει τον ενθουσιασμό εκείνου που ενώνει τις παλάμες και τις χτυπάει δυνατά για να σου δείξει την αποδοχή του, για να σε παινέσει, για να σου πει «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» για την ευτυχία που του χάρισε η προσφορά σου! Του δόθηκες απόλυτα, έκανες τα πάντα για να τον ευχαριστήσεις, ξεκόλλησες τη ψυχή σου και του τη χάρισες κι εκείνος γεύτηκε την τεράστια χαρά της προσφοράς σου και σ` την ανταποδίδει με το δυνατό του χειροκρότημα, με τα «ΜΠΡΑΒΟ» του... Σε αποθεώνει!!! Και τότε εσύ διαλύεσαι, γίνεσαι ένα πυρακτωμένο σπέρμα που χύνεται πάνω στη σκηνή, και τρέχει στην πλατεία, στον εξώστη, παντού και σε ΑΠΟΓΕΙΩΝΕΙ. Βέβαια, υπάρχει και το χλιαρό χειροκρότημα: οργασμός από υποχρέωση. Το χειροκρότημα του «ΠΡΕΠΕΙ»: συζυγικός οργασμός. Το «τιμητικό» χειροκρότημα για κάποιον που ανήκει στο παρελθόν! Αυτό το χειροκρότημα το εισπράττεις με μια βαθιά ικανοποίηση και ξέρεις ότι είναι το... τελευταίο... «ΜΠΡΑΒΟ».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]