Ο Λόφος με τους κορυδαλλούς είναι μια παράξενη ιστορία από τη νοσταλγική εποχή των παππούδων μας, που έχει να κάνει με πουλιά, παιδιά, χωριά και μικροπολιτείες, κυνηγούς και χωροφύλακες, γυρολόγους, μυλωνάδες, γαλοβοσκούς και χανιάτορες· τότε που το φιλότιμο ήταν το κύριο στοιχείο στις σχέσεις των ανθρώπων. Αυτή την απλή επαρχιώτικη ζωή, το χαμένο παράδεισο της παιδικής του ηλικίας, επιθυμεί να αναπλάσει ο συγγραφέας, με περιστατικά βγαλμένα από τις παιδικές του εμπειρίες και αναμνήσεις. Μια φράση-κλειδί προς το τέλος της ιστορίας φωτίζει την επιδίωξή του: «ωραίος στ’ αλήθεια, μάτια μου, ήταν εκείνος ο μακρινός κόσμος».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]