ΟΧΤΩ ΠΑΙΔΙΑ ξεκινούν, κάποιο πρωί, για να φτάσουν στη μυστηριώδη Αρχή του Λάκκου. Την περιπέτειά τους αυτή, την πιο ωραία και την πιο μεγάλη απ` όσες ανέλαβαν ποτέ, την αναπτύσσουν σαν ένα συλλογικό έργο τέχνης -κάτι σαν ένα εν τω πράττεσθαι μυθιστόρημα- επιστρατεύοντας όλα τα διαθέσιμα υλικά, όλες τις δεξιότητες τους και όλο τους το δυναμικό της περιέργειας, της φαντασίας, της σκέψης, των πόθων τους και του θάρρους τους. Έτσι όμως παίρνουν μαζί τους, κατά κάποιο τρόπο, τον κόσμο τους όλο, τον οποίο και θέτουν, έστω και χωρίς να το ξέρουν, υπό το έλεος της περιπέτειας. Σαν αληθινοί τυχοδιώκτες, μ` άλλα λόγια, τα παίζουν όλα για όλα. Ωστόσο, παιχνίδια τόσο ωραία και ταυτόχρονα τόσο μεγάλα είναι δυνατόν να έχουν `ευτυχές τέλος `; Στο ερώτημα αυτό θα χρειαστεί να δώσουν μια πρώτη απάντηση, τα παιδιά, το βράδυ της ίδιας κιόλας μέρας . . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]