Ο Λαέρτης, καθηγητής ψυχιατρικής, αποφασίζει σήμερα, στα πενήντα του χρόνια να κρατήσει ημερολόγιο, από την ανάγκη του να ανακαλύψει τον αληθινό εαυτό του, κι έτσι ένας εσωτερικός μονόλογος αρχίζει να γεννιέται. Στο ημερολόγιό του καταγράφει όλα τα συναισθήματά του, τους φόβους του, τις ανησυχίες του, τις ευαισθησίες του αλλά και τους έρωτές του. Καταγράφει ό,τι νιώθει για τη γυναίκα του την Αλκμήνη, για τη φίλη του τη Μυρτώ, τον έρωτα των φοιτητικών του χρόνων, αλλά και για την Αννούλα, τη μαθήτριά του, ένα κορίτσι που βρέθηκε σήμερα στο δρόμο του κι έγινε η αιτία να ξανανοίξει η καρδιά του μετά από πολλά χρόνια. Το ημερολόγιό του θα σταθεί η αιτία όχι μόνο ν` ανακαλύψει τον `άλλο του` εαυτό, τον αληθινό, τον ευαίσθητο, αλλά και να νιώσει εκείνη τη χαρά της ζωής που μόνο ένας άνθρωπος βαθιά ελεύθερος μπορεί να νιώσει. Έτσι η ζωή του θ` αποκτήσει ρυθμό όμοιο μ` αυτόν που νιώθει η καρδιά του τις στιγμές που χορεύει
αργεντίνικο τανγκό, μια και για τόν Λαέρτη ο χορός είναι` κρυμμένη γλώσσα της ψυχής. Πώς θα είναι άραγε η ζωή του από εδώ και πέρα;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]