`Ο ΚΥΜΑΤΟΘΡΑΥΣΤΗΣ`:
Με περίμενε στο καφενείο της αγοράς μ` ένα μάτσο χαρτιά τα οποία, κατά τις διαβεβαιώσεις του, περιείχαν κεφάλαια απ` το καινούργιο μυθιστόρημά του, που όταν δημοσιευθεί, θα τον κάνει πλούσιο ή έστω τόσο γνωστό, ώστε να τον ζητάνε στο τηλέφωνο σα συγγραφέα. Να επιδιώκουν τη γνωριμία του και, κυρίως, να τον παρακαλούν για μια ιδιόχειρη αφιέρωση στα βιβλία του, με φιλικό χαρακτήρα. Πρόκειται, όπως είπε, για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, του οποίου ο ήρωας, ένας ντετέκτιβ, μπορεί να εξιχνιάζει όλα τα εγκλήματα μέσω ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή στον οποίο έχει σωρεύσει του κόσμου τις πληροφορίες σχετικά με κάθε κατηγορία εγκλημάτων. Τις μεθόδους διάπραξής τους, όπως και τις συνήθειες των εγκληματιών. Μπορεί έτσι, απ` τα ευρήματα στον τόπο των εγκλημάτων, να προσδιορίζει σε μεγάλο ποσοστό τα αίτια του εγκλήματος, την προσωπικότητα του εγκληματία και άλλα πολλά για τα οποία δεν έδειχνα κανένα ενδιαφέρον ή τουλάχιστον περισσότερο, απ` όσο με ενδιέφερε ο ίδιος, τον οποίον κατά βάθος λυπόμουν. Ήταν ψηλός με μακρυά χέρια και μύτη γαμψή. Με λιπόσαρκα χείλη και μάτια ξεπλυμένα, ακαθορίστου χρώματος. Συνεχώς απένταρος, ονειρευόταν ένα βιβλίο μπεστ - σέλερ που θα τον έκανε διάσημο και θα τον γέμιζε λεφτά. Τελικά αυτή η συνάντηση στο παλιό καφενείο, κατέληξε σε ουζοποσία και προσωπικές εξομολογήσεις, που όχι μόνο αποκλιμάκωσαν τις φιλοδοξίες του, αλλά και με γέμισαν οίκτο.
`Αν είχα τώρα την Υβόνη θα τα `στελνα όλα στο διάολο`, είπε σε μια στιγμή απελπισίας, ενώ φάνηκε να δακρύζει για κάτι που πρέπει να πέρασε ξυστά από πάνω του. [...]