Είναι άγρια η ποίηση του Κώστα Ρεούση. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με το γατάκι του μεταμοντερνισμού που μας αφήνει να το χαϊδεύουμε. Έχουμε να κάνουμε με ποιήματα-λεοπαρδάλεις που ανεβάζουν τα σφαγιά τους επάνω στις θεόρατες ακακίες της σαβάνας. Όταν τα αίματα της μικρής αντιλόπης ρυτιδώνουν το χοντρό κορμό συνετό είναι να τρέχουμε μακριά για να σωθούμε.
Οι κομφορμιστές τουρίστες μέσα στα τζιπ την ώρα που φωτογραφίζουν τη σκηνή συνεπαρμένοι ας έχουν υπόψη ότι το θηρίο κάθεται και αναπνέει βαριά πίσω από το σβέρκο τους. Πώς βρέθηκε εκεί, γιατί καταστρατηγήθηκε η έννοια της ασφάλειας αυτό εξηγείται λόγω της θαυματουργής ιδιότητας της ποίησης.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
