Παρασκευή 7 Νοεμβρίου. Το Κονκαρνώ είναι έρημο. Το φωτεινό ρολόι της παλιάς πόλης που διακρίνεται πάνω από τα τείχη, δείχνει έντεκα παρά πέντε. Στο Και ντε λ` Αιγκιγιόν είναι κλειστά. Μονάχα τα τρία παράθυρα του καφενείου του ξενοδοχείου Αμιράλ, στη γωνία της πλατείας με την προκυμαία, είναι φωτισμένα. (. . .) Κανείς δεν ήξερε από πού εμφανίστηκε ο σκύλος, αυτό το τρομακτικό ζώο με το βρόμικο κίτρινο τρίχωμα. Το Κονκαρνώ ζει στη σκιά του φόβου. Στο καφενείο του Αμιράλ, ο Μαιγκρέ καπνίζει την πίπα του, περιμένει, συλλέγει πληροφορίες, στήνει παγίδες. Ζυγίζει με τον δικό του τρόπο τις ψυχές των ισχυρών και των μεγαλοαστών, κι εκείνες των ταπεινών και των αλητών. Ο Μαιγκρέ κοίταξε τον βοηθό του και ξεφύσηξε τον καπνό της πίπας. «Είστε τυχερός, φίλε μου! Κυρίως όσον αφορά την υπόθεση αυτή, όπου η μέθοδός μου ήταν ακριβώς το να μην έχω μέθοδο. . . Αν θέλετε μια καλή συμβουλή, αν υπολογίζετε στην προαγωγή σας, μην πάρετε κυρίως εμένα σαν παράδειγμα, μην προσπαθήσετε ν` αντλήσετε θεωρίες απ` αυτά που με βλέπετε να κάνω. . .». «Όμως. . . διαπιστώνω ότι τώρα φτάνετε στα τεκμήρια, μετά από. . .», «Ακριβώς, μετά! Μετά απ` όλα! Με άλλα λόγια ξεκίνησα την έρευνα ανάποδα, πράγμα που δεν θα με εμποδίσει ίσως να ξεκινήσω την επόμενη από τη σωστή πλευρά. . . Θέμα ατμόσφαιρας. . . Θέμα προσώπων. . . Όταν έφτασα εδώ, έπεσα πάνω σ` ένα πρόσωπο που με γοήτευσε και δεν το άφησα ούτε στιγμή. . .»

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]