Αυτού που πας μαύρο πουλί, μαύρο μου χελιδόνι,
να χαιρετάς την κλεφτουριά κι` αυτόν τον Κατσαντώνη.
Πε του να κάνη φρόνιμα, κι` όλο ταπεινωμένα,
δεν ειν` ο περσινός καιρός να κάνη όπως θέλει,
φέτος το πήρε γκέντσιαγας, το πήρε ο Βελή Γκέκας,
ζητάει κεφάλια κλέφτικα, κεφάλια ξακουσμένα.
Κι` ο Κατσαντώνης τό μαθε, και το σπαθί του ζώνει,
και παίρνει δίπλα τα βουνά, δίπλα τα κορφοβούνια,
χαμπέρι στέλνει `ς την Τουρκιά, `ς αυτόν το Βελή Γκέκα.
«Όπου θα τά βρη τα παιδιά, ας τά βρη κι` ας τα πάρη!» (Ν. Γ. ΠΟΛΙΤΟΥ, Τα δημοτικά τραγούδια)

-Νερόν, νερόν, ολίγον νερόν, είπεν ο Κατσαντώνης.
-Νερό χαλεύεις, χαϊδούτη; τώρα να σε ποτίσω, ωρέ, νερό της λίμνης, απεκρίθη ο μυστηριώδης ανήρ.
Ο Κατσαντώνης ήγειρε την κεφαλήν, αναγνωρίσας την φωνήν του Αλή-Πασά.
-Σύ είσαι τύραννε, εκραύγασε, τί θέλεις εδώ; ήλθες να χόρτασης από το αίμα μου, χόρτασε, άπιστε.
-Τώρα λέπεις, ωρέ.
-Κάμε ό,τι θα κάμης, να με στείλεις μίαν ώραν αρχύτερα καθαρώτερον ενώπιον του Θεού.
-Ποιο Θεό, ώρε; που ειν` αυτό το Θεό; ας κατέβη, ωρέ, να το δω.
-Δεν είσαι άξιος να τον ιδής....

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]