Ο Ήλιος ανέτειλε σε άσπρα κουρέλια. Οι χωματοσωροί και οι κάκτοι έριξαν τις σκιές τους, η κοίτη του ξεραμένου χειμάρρου έβραζε απ` την ομίχλη και τα φαντάσματα των Τσανκάι με τα τεράστια δόρατα χτυπιόντουσαν με τους ατελεσφόρητους Ίνκα. Εκείνη "η αναμέτρηση... ήταν φριχτά αιματηρή, τόσο που οι Ινδιάνοι λεν ότι, παράλληλα μ` εκείνο το αίμα που έμεινε στο πεδίο της μάχης, έτρεχε αίμα κι απ` τον ξεραμένο χείμαρρο, ο οποίος διασχίζει εκείνη την κοιλάδα, και τελικά (εκείνη η περιοχή) ονομάστηκε αργότερα Γιαγουάρ Πάμπα, που σημαίνει ματωμένο χωράφι".
Η μεγαλύτερη δόξα, την οποία εκτιμούσαν εκείνοι οι Ίνκα, μα και το πρόσχημα, με τη βοήθεια του οποίου έκρυβαν την τάση να μεγαλώσουν την αυτοκρατορία τους, ήταν ο ισχυρισμός ότι τους έσπρωχνε σε κατακτήσεις η παθιασμένη επιθυμία να σώσουν τους Ινδιάνους από την απανθρωπιά και την κτηνωδία, στην οποία ζούσαν.
Ίνκα Γκαρσιλάλο ντε λα Βέγκα