«Του φάνηκε τρομερό πόσο είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου. Ο χρόνος βιωνόταν με τριπλάσια διάρκεια απ` αυτή που στην πραγματικότητα είχε. Του πέρασε από το μυαλό μήπως θα ήταν προτιμότερο να την καθησυχάσει παραδεχόμενος πώς πράγματι είχε παρέλθει μια εικοσαετία, όμως απέρριψε αυτή τη σκέψη, γιατί υπέθεσε ότι στο μέλλον θα αποκαλυπτόταν το ψέμα του, εφόσον δε θα μπορούσε να επινοήσει μια δεκαετία και πλέον, όταν θα τον ρωτούσε να μάθει για όσα γεγονότα μεσολάβησαν στον κόσμο απ` το θάνατό της μέχρι την συνάντησή τους. Αποφεύγοντας, λοιπόν, να την κοιτάξει της είπε. . .» Ο φόνος μιας ψυχωτικής δολοφόνου από έναν άντρα του Εγκληματολογικού μέσα στο μετρό στην Ομόνοια θα σταθεί αφορμή για έναν καταιγισμό αποκαλύψεων για την κατάσταση στο εσωτερικό του Τμήματος. Ο Μπάμπης, αξιωματικός του Εγκληματολογικού, βρίσκεται αντιμέτωπος με τους προσωπικούς του εφιάλτες. Ευαίσθητος ή αφόρητα πεζός άνθρωπος, ευφυής ή ανεπαρκής αξιωματικός; Το νήμα της ιστορίας ξετυλίγεται περνώντας μέσα από τη ζωή και το θάνατο και οδηγεί το Διοικητή του Τμήματος στην αποκάλυψη της απρόσμενης αλήθειας. Ένα αφήγημα - πικρό σχόλιο πάνω στη λειτουργία των μηχανισμών που δεν εννοούν να λαμβάνουν υπόψη την ανθρώπινη ιδιαιτερότητα. Ο ανθρώπινος παράγοντας, απρόβλεπτος, πολύπλοκος και χαοτικός, ανατρέπει κάθε προσπάθεια για ευταξία. [ θανατοναύτης (ο): αυτός που έχει εμπειρία πρόσκαιρου θανάτου, της οποίας την ανάμνηση διατηρεί μετά την ανάνηψή του.]

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]