Η ευχαρίστηση που αισθανόμαστε μιλώντας για τα ζητήματα του έρωτα είναι ελάχιστα πειστική σαν πρόσχημα, όταν πρόκειται για ένα τόσο μεγάλο βιβλίο [...] Όμως οι άντρες και οι γυναίκες, ανέχονται ανετότατα την περί έρωτος κουβέντα, και μάλιστα δεν την βαριούνται ποτέ, όσο κοινότοπο και να είναι το θέμα, φοβούνται όμως τον ορισμό του πάθους, ακόμη κι αν το ορίσουμε με την ελάχιστη δυνατή αυστηρότητα [...] Κατά συνεπείαν το βιβλίο αυτό θα δείξει την αναγκαιότητά του κατ’ αρχήν στο μέτρο που θα προκαλέσει απαρέσκεια· η χρησιμότητά του δεν θα φανεί από το κατά πόσον θα πείσει εκείνους που, διαβάζοντάς το, θα συνειδητοποιήσουν τους λόγους για τους οποίους στην αρχή το βρήκαν απωθητικό. Ο τρόπος αυτός θα μου επισύρει μομφές. Οι ερωτευμένοι θα με θεωρήσουν κυνικό και όσοι δεν γνώρισαν ποτέ το αληθινό πάθος θα απορήσουν βλέποντάς με να του αφιερώνω ολόκληρο βιβλίο. Άλλοι θα πουν πως αφανίζεις τον έρωτα σαν τον ορίζεις και άλλοι ότι είναι χάσιμο χρόνου. Σε ποιους θ’ αρέσω; Σ’ αυτούς που θα θέλουν, ίσως, να μάθουν ή και να γιατρευτούν;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]