Η μοίρα του Αλέξανδρου Σούτσου ως ποιητή παρέσυρε και το μοναδικό του μυθιστόρημα, στο όποιο ή κριτική είδε μια αποτυχημένη προσπάθεια ρομαντικού πεζογραφήματος. Σήμερα, μετά το τέλος του δημοτικιστικού αγώνα, ο οποίος μας έκανε ν` απορρίπτουμε σχεδόν ολόκληρη την πεζογραφία της πρώτης περιόδου του ελληνικού κράτους, μπορούμε να εκτιμήσουμε καλύτερα όχι μόνο τη ζωηρή γλώσσα του Εξόριστου αλλά και το εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα του. Το πεζογράφημα αυτό του Σούτσου είναι το πρώτο πολιτικό μας μυθιστόρημα. Το πάθος του κεντρικού ήρωα εναντίον του Καποδίστρια, θα πρέπει να ιδωθεί και μέσα από το πρίσμα των ιδεών του σαινσιμονικού πρώτου ουτοπικού σοσιαλισμού, του οποίου ο Αλέξανδρος Σούτσος μαζί με τον αδελφό του Παναγιώτη είναι αυτή την εποχή θιασώτες. Μυθιστόρημα ενός ποιητή που οι πλέον φιλόδοξες ποιητικές του προσπάθειες απέτυχαν εξαιτίας της αρχαΐζουσας γλώσσας τους, ο Εξόριστος του 1831 είναι σήμερα το πλέον ζωντανό έργο του Αλέξανδρου Σούτσου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]