Στο βιβλίο αυτό γίνεται μία ανάλυσις του γέλωτος των Αρχαίων Ελλήνων. Παρουσιάζονται αι μορφαί και τα είδη του αστεϊσμού, με τα οποία οι πρόγονοί μας εδώ και χιλιάδες χρόνια ετέρποντο. Το σπινθηροβόλον Αρχαιοελληνικόν πνεύμα εχάριζε γέλωτα με αστεία υψηλής ποιότητος, εντός των οποίων περιέχονται ηθικά νοήματα και διδάγματα χρήσιμα, δια την αντιμετώπισιν των γεγονότων της ζωής.
Το ευφυές αστείον αποτελεί γνώρισμα του Αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Είναι το ίδιο μία φιλοσοφία, εν εφόδιον του βίου. Και ακόμη πρέπει να τονισθή, ότι οι άλλοι αρχαίοι λαοί δεν διέθεταν χιούμορ. Δεν έχομεν δηλαδή αστεία από την ιστορίαν των. Η ποιότης και το πλήθος των Αρχαιοελληνικών αστεϊσμών είναι, από αυτής της πλευράς μία επί πλέον απόδειξις της Ελληνικής υπεροχής του τότε, του τώρα και του πάντοτε, όσον υπάρχουν Έλληνες.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
