Ο αρχαιοελληνικός Μίμος, εν αντιθέσει προς τα υπόλοιπα είδη του αρχαίου μας θεάτρου, είναι σχεδόν άγνωστος εις το ευρύ κοινόν. Μόνον το εξαίρετον βιβλίον του Μάριου Πλωρίτη "Μίμος και Μίμοι" κι εν εκτεταμένον δοκίμιον του Αλέξη Σολομού αποτελούν την πενιχράν Ελληνικήν βιβλιογραφίαν επί του θέματος.

Βεβαίως εις την καθολικήν αυτήν άγνοιαν του Μίμου συνέτεινεν και το γεγονός της ελλείψεως αξιόλογων παπυρικών ευρημάτων. Ούτως ώστε να έχωμεν άξια σκηνικής παρουσίας έργα. Με εξαίρεσιν τους "Μιμιάμβους" του Ηρώνδου και τα "Ειδύλλια" του Θεόκριτου, ό,τι έχει φθάσει μέχρις ημών είτε είναι ασήμαντα αποσπάσματα είτε σκόρπιοι στίχοι.

Αυτά τα fragmenta δεν είναι δυνατόν να μας δώσουν μιαν σαφή και σφαιρικήν θεώρησιν της τέχνης των μιμογράφων. Και να αποκτήσωμεν μιαν αντίληψιν περί αυτών. Όπως συμβαίνη εις την Αττικήν κωμωδίαν με τον Αριστοφάνην και τον Μένανδρον. Παρ` όλα αυτά, αι δευτερογενείς πηγαί κατάφεραν να διασώσουν πολύτιμους πληροφορίας περί των Μιμογράφων από της πρωίμου αρχαιότητος μέχρι και του τέλους του αρχαίου κόσμου. Όπως τούτο εμφαίνεται και εις το εν τέλει "Ανθολόγιον".

Εις την αυστηράν Βυζαντινήν εποχήν ο Μίμος, παρά τας διώξεις της Εκκλησίας, κατορθώνει να επιζήση ως λαϊκή διασκέδασις, ως γνωρίζομεν εκ δευτερογενών πηγών (νεαραί, έργα των Πατέρων της Εκκλησίας, κ.ά.) αλλ` ουδέν έργον της περιόδου αυτής διεσώθη. Η δε εξέτασις του Βυζαντινού Μίμου συναρτάται από την απάντησιν εις το ερώτημα εάν εις την Μεσαιονικήν μας αυτοκρατορίαν υπήρχε θέατρον.

Μετά τον μικρόν αυτόν πρόλογον παραδίδομεν "Τον αρχαιο-ελληνικόν Μίμον" εις τον φιλέρευνον αναγνώστην.

Γιώργος Πετρόπουλος