«...Με την πρώτη ευκαιρία τη νοίκιασε σε μια εταιρεία κατασκευών, για να κουβαλάνε τα υλικά τους. Στην αρχή πλήρωναν τακτικά. Μετά πέσανε έξω σε κάποιο έργο κι άρχισαν να καθυστερούν τις πληρωμές. Δεν είπε τίποτα, τους άφησε την νταλίκα, ώσπου μαζεύτηκε χρέος χοντρό. Τότε κατάφερε και τον κάνανε μέτοχο. Στο χρόνο πάνω άλλαξε η κυβέρνηση. Τούτοι οι καινούργιοι ήταν πεινασμένοι, θυμόταν και αυτός από πείνα και τα βρήκανε. Η εταιρεία μεγάλωσε, πήρε κάμποσα έργα. Χρειάστηκαν και νέο προσωπικό. Έβαλε έναν λογιστή δικό του, παλιό τραπεζικό. Τον είχαν απολύσει για κομπίνες. Στο χρόνο επάνω οι παλιοί μέτοχοι ψάχνονταν ακόμα να καταλάβουν τι είχε γίνει. Μετά, κύριος μέτοχος με το 51% του πακέτου στα χέρια του, με γνωριμίες που εξασφάλιζαν καινούργιες συμβάσεις, έβαλε την εταιρεία στο χρηματιστήριο...».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]