Εάν είναι αληθές ότι ο άνθρωπος περνά με τον ύπνο το εν τρίτο της ζωής του, είναι επίσης αληθές ότι ο άνθρωπος περνά σχεδόν άλλο τόσο με την άσκηση. Από νηπιακή ηλικία ο άνθρωπος ασκείται -έστω με την μορφή του παιγνίου- να περπατά, να μιλά, να ανταποκρίνεται στο περιβάλλον, να κάνει πράγματα απλά ή πολύπλοκα. Αργότερα, ασκείται στο πώς να φέρεται, στο να κρίνει, στο να χειρίζεται εργαλεία και μηχανές, στο να συμμετέχει στην κοινωνική ζωή και στο να σχεδιάζει τον βίο του. Η άσκηση, όμως, δεν σταματά εδώ. Διότι ό,τι αυτός έχει μάθει καλά, αυτό αργότερα το ασκεί. Ασκεί εξουσία ως πολιτικός, ασκεί λειτούργημα ως ιερέας ή εκπαιδευτικός, ασκεί καθήκοντα προς πάντας και προς εαυτόν. Η άσκηση, λοιπόν, συνοδεύει τον άνθρωπο, είτε ως πράξη αυτοπαθητική και κεντρομόλος, είτε ως πράξη ενεργητική και φυγόκεντρη δια βίου. Εάν προβούμε στον τετριμμένο τριπλό χωρισμό των μαθήσεων σε γνώσεις, δεξιότητες και στάσεις ζωής, τότε θα διαπιστώσουμε ότι η άσκηση εμφανίζεται και συνυπάρχει εγγενώς με άπαντα τα ανωτέρω, ειδικώτερα, όμως, με τα δύο τελευταία. Στην ζωή αυτά τα πράγματα δεν είναι δεδομένα. Είναι δυνατόν να αποκτηθούν. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]