Όταν ομιλή κανείς διά την Αττικήν εξαιρεί τάς Αθήνας, αδιαφορών τι θα ειπούν οι ιστορικοί, οι τοπογράφοι και οι αρχαιολόγοι - ιδίως οι τελευταίοι - και τούτο, διότι είναι αιώνες τώρα, που εξέλιπε πάσα μεταξύ των Αθηνών και της άλλης Αττικής ομοιομορφία, ως προς τα ήθη και τα έθιμα, ως προς τα επώνυμα, ως προς την μόρφωσιν, ως προς την μορφήν αυτήν των κατοίκων και ως πρός πάντας εν γένει τους όρους του βίου, μηδ` αυτής της γλώσσης εξαιρουμένης. Κυρίως δε ριζική και πλήρης διαφορά μεταξύ Αθηνών και Ατιικής επήλθεν, από της Τουρκικής κατακτήσεως και εξής· και ωρισμένως, από του θανάτου του Σκενδέρμπεη, ολίγα μετά την Κατάκτησιν έτη, ότε, καταδιώξεις απηνείς και επανειλημμέναι, εξηνάγκασαν τούς συμπολεμιστάς και τους συμμάχους του, ως και πολλούς κατοίκους των μερών εκείνων, να εκπατρισθούν και να ζητήσουν αλλαχού γήν και άσυλον. (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]