Η προσπάθεια μεταφοράς στη σημερινή ομιλούμενη ελληνική γλώσσα ενός κειμένου, όπως είναι ο Ακάθιστος Ύμνος, που έχει τόσο αγαπηθεί, ώστε πολλά αποσπάσματά του οι πιστοί να τα ψιθυρίζουν μαζί με τον ιερέα στη διάρκεια της Ακολουθίας, και το «ιστορικό» Κοντάκιο «Τη Υπερμάχω» να έχει περάσει, αιώνες τώρα, από τα χείλη κάθε ορθόδοξου χριστιανού, δεν είναι καθόλου εύκολο εγχείρημα. Όποιος το επιχειρεί, κινδυνεύει, ακροβατώντας, να ολισθήσει, στην καλλίτερη περίπτωση, σε μια στεγνή, αποστειρωμένη μεταγλώττιση ενός σπουδαίου κειμένου. Κι αυτό, γιατί το κείμενο είναι βαθιά ποιητικό, με λέξεις και εκφράσεις που στη νεότερη ελληνική γλώσσα χάνουν τον ποιητικό, σχεδόν μελωδικό τους, χαρακτήρα.
Έχοντας επίγνωση όλων αυτών των δυσκολιών, αποτόλμησα μια ελάχιστη προσέγγιση στο θαυμάσιο αυτό κείμενο, για βοήθεια όσων δυσκολεύονται στην κατανόησή του, πιστεύοντας, ωστόσο, ότι όσοι θέλουν πραγματικά να νιώσουν την «αγαλλίαση» και την «ευφροσύνη» του κειμένου, θα πρέπει να μάθουν να το «αποκρυπτογραφούν» από το πρωτότυπο. Δώρα Κομίνη

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]