'Αχθος αρούρης είναι έκφραση ομηρική (Ιλιάδα Σ 104) και θα πει "βάρος της γης", παναπεί άχρηστος άνθρωπος. Είναι και το ψευδώνυμο που διάλεξε ο παπούς μου, ο Νίκος Σαραντάκος, που κληρονόμησα πολλά απ' αυτόν πέρα από όνομα, επώνυμο και πατρώνυμο (και αριθμό φορολογικού μητρώου, και τραβιέμαι με την εφορία, αλλά χαλάλι). Μ' αυτό το θαυμάσιο ψευδώνυμο δημοσίευε ποιήματά του σε εφημερίδες της Μυτιλήνης και της Αθήνας προπολεμικά. Συλλογή τυπωμένη δεν αξιώθηκε να δει, ετοίμαζε μία όταν τον βρήκε ο καρκίνος και μας τον πήρε, πάνε τώρα εικοσιπέντε χρόνια. Την τύπωσαν οι δικοί μου μεταθανατίως κι έχει ποιήματα "Της Κατοχής και του Στρατόπεδου." Από αυτά δημοσιεύεται εδώ η Προσευχή του Ταπεινού, που είχε μπει πρόλογος στο βιβλίο, και ακόμα ένα, Ο κύριος Τάκης. Επιφυλάσσομαι να βάλω περισσότερα εν καιρώ.

Τα άλλα ποιήματα έμειναν σκόρπια, άλλα δημοσιευμένα σε εφημερίδες, όπως εδώ Η κάσσα κι άλλα εντελώς ανέκδοτα. Ευτυχώς ο πατέρας μου, ο Δημήτρης Σαραντάκος, αξιώθηκε πριν από μερικά χρόνια να γράψει τη μυθιστορηματική βιογραφία του παπού, ένα θαυμάσιο (δεν είμαι αμερόληπτος) βιβλίο όπου μεταξύ άλλων συγκέντρωσε πολλά από τα σκόρπια αυτά ποιήματα. Το εξώφυλλο του βιβλίου διασώζει μια νεανική φωτογραφία του ποιητή.