Έχουν περάσει πολλά χρόνια. Ο φοιτητής, ή μάλλον ο τέως φοιτητής. Ξαναγυρίζει στη Βαρκελώνη. Ο εμφύλιος είναι πια παρελθόν. Το «Ξενοδοχείον Πολυτελείας», στρατηγείο τότε των επαναστατών, δεν υπάρχει πια: «Κάηκε και στη θέση του έκτισαν μια τράπεζα». Αλήθεια, τι έχει απομείνει απ’ αυτή την επανάσταση; Σίγουρα ήταν ένα όνειρο (ή εφιάλτης;) «που πέθανε πριν καν προλάβει να γεννηθεί γιατί οι γιατροί διαφώνησαν και γιατί μέσα του ύπουλα φώλιαζε το σπέρμα της καταστροφής». Ένα όνειρο ξεθωριασμένο, χαμένο μέσα στο χρόνο που ανελέητα βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Και, φυσικά, οι αναμνήσεις. Θολές κι αυτές, μπερδεμένες: «Μα πώς ήταν; Πώς ήταν. . .;» (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]