`...Περπατώ, και σκέπτομαι κάθε φορά το τυχερό αυτής της πόλης, που ήτανε και δικό μου να την γνωρίσω και να την πονέσω. Αφήνω τα μάτια μου να ξεφύγουν λίγο από τις αιχμηρές πέτρες του δρόμου, που τις παρακολουθώ συνέχεια για να μην σφηνώσω πάλι κανένα τακούνι, έτσι όπως μου συμβαίνει συχνά, και αγναντεύω από μακριά την γραφική της όψη. Είναι σαν μία καρτ ποστάλ που δεν βαριέμαι να την κοιτάζω δεκάδες, δεκάδες φορές. Όταν έχω κουράγιο κι είμαι ξεκούραστη, τότε ανεβαίνω με τα πόδια μέχρι κει πάνω, στο τελευταίο της σπίτι, γιατί από εκεί η θέα της, τι να σας πω το πόσο είναι μαγευτική... Τα μάτια μου δεν χορταίνουν από ομορφιά και ευχαρίστηση. Όρθια, στητή, αφήνομαι να χαζεύω όλη την πόλη που απλώνεται μπροστά στα πόδια μου, από τη μία άκρη, μέχρι την άλλη. Τα γνώριμα σπίτια, τους δρόμους, το μεγάλο δάσος του Σέιχ Σου με τα πεύκα, την αψίδα της Καμάρας, τον τρούλο της Αγίας Σοφίας, τον Λευκό Πύργο. Εκεί τα μάτια μου γλιστρούν τα αφορισμένα με βιασύνη, ανυπόμονα και με λαχτάρα, για να φθάσουν στο στόχο τους, τη θάλασσα. Τα γαλάζια νερά που αγκαλιάζουν όλο τον ποδόγυρο της Θεσσαλονίκης.
Πόσο δεν περπάτησα τα καλντερίμια, την προκυμαία, την κάθε γωνιά;
Οι κόρες μου, όταν είναι μαζί μου για σεργιάνι, μου γκρινιάζουν πάντα πως περπατώ αργά σαν μια χελώνα. Δεν ξέρουν, αυτές, ότι με αρέσει να απολαμβάνω αγάλι αγάλι το κάθε τι. Όλα τα παρατηρώ και τα προσέχω. Και δεν παύω να τα συγκρίνω, χωρίς να το θέλω, με εκείνα στην Κωνσταντινούπολη, την πρώτη μου πατρίδα. Υπάρχει μέσα στο μυαλό και την καρδιά μου ένας συνεχής ανταγωνισμός, εικόνες που παλεύουν μεταξύ τους, νοσταλγία και πραγματικότητα που έχουν μπερδευτεί και με κάνουν να χάνομαι πότε μέσα στο παρελθόν, πότε μέσα στο σήμερα. Το έχω πάρει πια απόφαση πως έτσι θα είναι σε όλη μου τη ζωή. Θα σέρνω, από πίσω μου, το αιώνιο φάντασμα της Πόλης, θα παραδέρνω μέσα σε μία ομίχλη από ρεμβάσματα και μακρινές οπτασίες...`
Μια απλή κοπέλα, θύμα της Μικρασιατικής Καταστροφής, βρίσκεται πεντάρφανη και έρημη στη Θεσσαλονίκη. Σ` αυτή τη μεγάλη φτωχομάνα του ελληνισμού, θα παντρευτεί, θα κάνει τρεις κόρες, θα παλέψει μέσα στη φτώχεια και στο πένθος. Δε θα λυγίσει. Μια ζωή πικρή, ταπεινή, μέσα στην αφάνεια. Αλλά μια μεγάλη ψυχή. Μια ρωμιά με τα όλα της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]