Εκείνοι οι θλιβεροί μήνες των λογοτεχνικών σαλονιών, όπου ο νεαρός Θεόδωρος έγινε βορά των συναδέλφων του, όχι μόνο έμειναν μόνιμη εστία μόλυνσης για τη ζωή του -γιατί στην ουσία ποτέ δεν τους ξεπέρασε- αλλά και επηρέασαν βαθύτατα το έργο του. Η μνησικακία και το σύνδρομο της «λογοτεχνικής εκδίκησης», που τον ταλάνιζαν ισοβίως, εκείνη την εποχή γεννήθηκαν.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
