. . .Ζούμε σ` ένα κόσμο από νερό, με το νερό. Η ζωή πρωτοεμφανίστηκε στη θάλασσα, το σώμα του ανθρώπου αποτελείται από νερό κατά 70%. Υπάρχουν οργανισμοί που ζουν χωρίς αέρα. Χωρίς νερό κανένας! Προσβάλλει με τη μηχανική και χημική δράση του διαβρώνοντας, αποσαθρώνοντας, εξαλλοιώνοντας και ενυδατώνοντας, και προσβάλλεται από τη δράση άλλων στοιχείων. Χρησιμοποιείται, πέραν της υδρεύσεως, σε όλες ανεξαιρέτως τις ανθρώπινες δραστηριότητες σαν στοιχείο `εκ των ουκ άνευ`. . . Το νερό, ως θάλασσα, ποτάμι, λίμνη, βροχή, χιόνι, πάγος, χαλάζι, δρόσος, πάχνη, πηγή (κοινή ή ιαματική), πηγάδι, νερόμυλος, κανάλι, καταρράκτης και τόσα άλλα, αποτελεί τη μία από τις δύο φάσεις του αβιοτικού περιβάλλοντος. Έχει σημαδέψει τη Μυθολογία, την Ιστορία, τη Λαογραφία, τις Θρησκείες και τη Θρησκειολογία, την Επιστήμη, τη Φιλοσοφία, τις Τέχνες, τα Γράμματα. Αποτελεί τη βάση ή βασικό στοιχείο Επιστημών. Αντιπροσωπεύει το αγίασμα και τον καθαρμό σε όλες τις θρησκείες. (. . .) Για πολλούς από εμάς, το νερό απλώς τρέχει από μια βρύση και ελάχιστα το φανταζόμαστε πέρα απ’ αυτό το άμεσο σημείο επαφής. Έχουμε χάσει την αίσθηση του σεβασμού για το άγριο ποτάμι, για τις σύνθετες λειτουργίες ενός υγρότουπου, για τον πολύπλοκο ιστό της ζωής που και συντηρεί και συντηρείται από το νερό. Εν πολλοίς, τo νερό έχει καταντήσει αυστηρώς ένας φυσικός πόρος προς άντληση, εκτροπή και αποξήρανση για χάρη της ανθρώπινης καταναλώσεως. . . Είναι όμως, έτσι;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]