Σύμφωνα με το θρύλο, η Κιβωτός της Διαθήκης ήταν ένα περίτεχνο χρυσό κιβώτιο που αποτελούσε μέσον επικοινωνίας με τον Θεό, αλλά και τρομερό όπλο εναντίον των εχθρών των αρχαίων Ισραηλιτών. Προκειμένου να τη χρησιμοποιήσει, ο αρχιερέας έπρεπε να φορά ένα εγκόλπιο με δώδεκα ιερά πολύτιμα πετράδια γνωστά ως Πέτρες της Φωτιάς. Αυτά τα αντικείμενα φυλάσσονταν στο Μεγάλο Ναό της Ιερουσαλήμ, ώσπου εξαφανίστηκαν μετά τη βαβυλωνιακή εισβολή του 597 π.Χ. Στα αρχαία ερείπια της Πέτρας, στη Νότια Ιορδανία, ο Γκράχαμ Φίλιπς βρήκε στοιχεία που φανερώνουν ότι οι Ναΐτες Ιππότες του 13ου αιώνα είχαν ανακαλύψει την Κιβωτό και τις Πέτρες της Φωτιάς και ότι είχαν μεταφέρει αυτούς τους θησαυρούς στην Κεντρική Αγγλία, όταν γλίτωσαν από το διωγμό που εξαπέλυσε ο Γάλλος βασιλιάς Φίλιππος ο Ωραίος έναν αιώνα αργότερα. Ο συγγραφέας ακολούθησε κρυπτογραφημένα μηνύματα που είχαν αφήσει οι Ναΐτες σε εκκλησιαστικές εικόνες, επιγραφές και βιτρώ, και βρήκε τις Πέτρες της Φωτιάς. Όταν εξετάστηκαν από επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, τα πετράδια βρέθηκαν να κατέχουν περίεργες φυσικές ιδιότητες, οι οποίες προκαλούσαν παρεμβολές σε ηλεκτρονικούς εξοπλισμούς και δημιουργούσαν μια κινούμενη ιονισμένη φωτόσφαιρα, κάτι που έμοιαζε με σφαιρικό κεραυνό. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]