Αργά το απόγευμα, όλοι μαζί γευματίζουμε στο ρεστοράν του Ιντερκοντινένταλ, στον τελευταίο όροφο. Από εκεί βλέπουμε όλη την πόλη, τις χιονισμένε κορφές των σπιτιών, τα ρώσικα τανκς. Τις παγωμένες λάσπες. Στο περιφερειακό, τα χιόνια, ανακατεμένα με το χώμα, κυκλώνουν την πόλη με ένα βρώμικο, μουντό λασπόχιονο. Από κει και πέρα τα χιόνια των Ιμαλαΐων χάνονται μέσα στον ουρανό. Άσπρα, άσπιλα και απάτητα. Το κόκκινο ηλιοβασίλεμα καθρεφτίζεται πάνω τους. Ο Μιρ διαβάζει τη σκέψη μου. «Εκεί πάνω», μου λέει «στα απάτητα βουνά είναι κρυμμένες οι άσπρες λεοπαρδάλεις των ορέων. Σου το `χω υποσχεθεί και θα το κάνω. Κάποια μέρα θα σε πάω να τις δεις». (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]