Ο Μίσα, παραξενεμένος για το θόρυβο, πλησίασε και με το φως του φεγγαριού που έμπαινε από το τζάμι του παραθύρου ξεχώρισε μια εικόνα που θα του έμενε αξέχαστη σ` όλη του τη ζωή. Τα μαύρα μακριά μαλλιά μιας γυναίκας ξεχύνονταν πάνω στο άσπρο μακρύ νυχτικό, ενώ δύο γυμνά χέρια είχαν αγκαλιάσει το μαξιλάρι του καναπέ όπου έκρυβε το πρόσωπό της. Όσο πιο σιγά μπορούσε ψιθύρισε: «Ποια είσαι; Είσαι αληθινή, είσαι όραμα;» Η Μύριαμ σήκωσε φοβισμένα το δακρυσμένο της πρόσωπο και τον κοίταξε. (...) «Δε θέλω να σε χάσω, είσαι ο άντρας μου, δε θέλω να σε χάσω, σ` αγαπώ πολύ, σ` αγαπώ πολύ».
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
