Η γαστρονομία ενός τόπου είναι στοιχείο συστατικό της πολιτιστικής του εικόνας. Η Μύκονος, εκτός από τη θάλασσα, τον ήλιο και τον έρωτα που ενεργοποιούν και καλύπτουν πλείστες όσες αισθήσεις των επισκεπτών της, διαθέτει κι έναν αξιόλογο πολιτισμό διατροφικών συνηθειών. Προϊόν σύνθεσης, δεδομένου ότι το νησί ήταν και είναι σταυροδρόμι πολιτισμών. Κουζίνα χωρίς ψιμύθια γεύσης και μαγικά στολίσματα. Τα απολύτως απαραίτητα για τη νοικοκυρά, που παλεύει με τις γεύσεις στο μα`ερειό, στα ξύλα, στη βουϊδιά, στην γκαζιέρα, στο πετρογκάζ. Έχει καθαρά και μυρωδάτα υλικά, προϊόντα άνυδρης γης, ψάρια καθαρής θάλασσας. Δεν έχει λόγο να παντρέψει λογιώ-λογιώ πράγματα. Μνήμες γεύσης επώνυμες. Ξίδι, σκόρδο, δεντρολίβανο στο Ματογιάννι. Γύρω απ` το τηγάνι ο μπάρμπα-Μαθιός, ο Άι-Νικόλας της Μαλαματένιας κι Πανάχρα συντρώγανε στο κατώι, σαβόρε, λιαστό κρασί και κρίθινο ξερό ψωμί. Να γιατί οι άγιοι φοράνε φωτοστέφανα! Είναι από το μούχλιο το ψωμί, που έκανε πάντοτε `χρυσά μαλλιά`. Το ταξίδι τής γεύσης βρίσκει το κρασί στο φλασκί, τα ξινότυρα στο βόλτο, την κοπανιστή στην καστανιά, το θαλασσινό αλάτι στο καυκί της καρύδας, τη μόστρα παξιμάδι αρτυσμένη μ` έναν κόμπο λάδι κι αλμυρό λιαστό μπελτέ...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]