Τα ερωτήματα που τίθενται από τους συγγραφείς των ανά χείρας δοκιμίων σχετικά με το θεωρησιακό και φιλοσοφικό πεδίο επί του οποίου αναπτύσσεται το κοσμοείδωλο του Βάλτερ Μπένγιαμιν είναι πράγματι ουσιώδη και εγκλείουν τους ιδρυτικούς όρους των θέσεων του Μπένγιαμιν για την ιστορία, τη γλώσσα, την τέχνη και το ιδεολογικό συμφραζόμενο της διαπόρευσης του ανθρώπινου εαυτού μέσα από τις ατραπούς της συμβολικής και ποιητικής του υπόστασης. Αφετηριακό σημείο κάθε κριτικής έρευνας στο πεδίο αυτό είναι, και οφείλει να είναι, το πανίσχυρο ίχνος που άφησε στις ιδέες και στα προτάγματα του Μπένγιαμιν ή ομολογημένη, αλλά και κατά περίσταση κρυμμένη, σχέση του με το ρομαντικό κοσμοείδωλο, όπως αυτό διευρύνθηκε από την μπενγιαμινική προοπτική ως μεσσιανικό κοσμοείδωλο. Υπό το φως αυτής της σχέσης μπορούμε να ερμηνεύσουμε αλλά και να διαυγάσουμε τόσο την αντίληψή του για τον μύθο και τη γλώσσα, όσο και τους προσανατολισμούς του στους χώρους της μαγείας, της ιερότητας και της τέχνης, χωρίς φυσικά να παραλείπουμε την ιδιόμορφη (αλλά κρίσιμη) σχέση του με το παρελθόν και τη φιλοσοφία της ιστορίας. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]