(. . .) Πόσο διαφορετική είναι η απόδοση του Ανούιγ! Πορεία προς την αγιοσύνη είναι και εδώ το δράμα. Ενώ όμως ο Έλιοτ παρουσιάζει τον ήρωα όσο ζει ακόμα και όσο δρα, ως a priori μορφή αγίου, ο Ανούιγ εμφανίζει τον άνθρωπο και μόνο τον άνθρωπο στην ιδιωτική του, την καθημερινή ζωή, με τις μικρές και φαινομενικά ασήμαντες σκηνές της επαφής προς απλοϊκούς ή όχι, προς καλούς ή κακούς ανθρώπους. Ο κληρικός, ο επίσκοπος δεν παύει να είναι και άνθρωπος, όπως όλοι· η θεολογική του και μεταφυσική υπόσταση, αδιόρατη, περιορισμένη στην εσωτερική του, τη μύχια ζωή, δεν εμποδίζει τη ροή της ζωής ενός ανθρώπου ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]