«... επανέλαβα με τρόπο αυστηρό και λιτό τετριμμένες συζητήσεις με καθημερινούς ανθρώπους [...] αφού έγραψα εκατοντάδες σελίδες με αυτόν τον απλοϊκό τρόπο, δημιούργησα τελικά ένα ύφος. Είχα βρει ένα πλαίσιο όπου θα μπορούσα να εντάξω ό,τι γνώριζα σχετικά με τη συγγραφή, ό,τι είχα μάθει από τα κινηματογραφικά σενάρια, τα θεατρικά έργα, το ρεπορτάζ, την ποίηση, το διήγημα, τη νουβέλα, το μυθιστόρημα».
Έτσι περιγράφει ο Τρούμαν Καπότε τον τρόπο γέννησης αυτής της συλλογής, που αναμφίβολα συγκαταλέγεται στα καλύτερά του βιβλία. Με γραφή θαυμαστά λιτή και ιδιαίτερα εύστοχη, περιγράφει συναντήσεις του με ανθρώπους, συναντήσεις με επωνύμους και ανωνύμους (μια καθαρίστρια, ένα δολοφόνο, μια μαύρη σταρ, τη Μέριλιν Μονρόε) και την προσπάθεια ενός ντετέκτιβ να διαλευκάνει μια σειρά από μυστηριώδεις φόνους σε μια νουβέλα βασισμένη σε αληθινά περιστατικά.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]