Το 1922, καθώς η μικρασιατική εκστρατεία παρατεινόταν, το κρατικό ταμείο άδειασε και δεν υπήρχαν πόροι για τη συντήρηση του στρατού. Μπροστά στον κίνδυνο να εκκενωθεί η Μικρά Ασία και να βρεθούν στο έλεος των Τούρκων οι χριστιανοί, ο υπουργός Οικονομικών Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης επέβαλε ένα πρωτοφανές μέτρο: αναγκαστικό δάνειο διχοτομώντας τα τραπεζογραμμάτια! Παρά την αρχική έκπληξη, το μέτρο απέδωσε ώστε λίγα χρόνια αργότερα ο Ελ. Βενιζέλος επεσήμανε ότι: `σπανίως προσεφέρθη τόση μεγάλη υπηρεσία εις μίαν χώραν`. Στη μελέτη αυτή προτάσσεται ως εισαγωγή η ιστορία των αναγκαστικών δανείων από την αρχαιότητα έως μετά το τέλος του Α` Παγκοσμίου Πολέμου καθώς και σύντομη αναδρομή των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων στην Ελλάδα της περιόδου. Εν συνεχεία εξετάζεται το ίδιο το αναγκαστικό δάνειο, ημέρα την ημέρα, όχι μόνον στην οικονομική και νομική του παράμετρο αλλά επίσης στην πολιτική και κοινωνική καθώς απαντούν πολλά ζητήματα που εξακολουθούν να απασχολούν τους Έλληνες όπως η καχυποψία των πολιτών απέναντι στις τράπεζες, η προσπάθεια των τραπεζών να υπεραμυνθούν του κοινωνικοοικονομικού τους ρόλου, η κερδοσκοπία στο χρηματιστήριο κ.ά. ενώ ο τύπος απαιτεί οικονομίες στις δαπάνες του κράτους με περικοπή της σπατάλης και τη φορολόγηση των πλουσίων αντί του πτωχού λαού. Να σημειωθεί, επίσης, ότι ζήτημα αναγκαστικού δανεισμού ετέθη και το 2009 σε ερώτηση προς τον κ. Γ. Παπανδρέου στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]