"...Παντού υπήρχαν αναμνήσεις πολύ νωπές, που ξεπετάγονταν σαν κρίνοι και μ` αρρώσταιναν. Παντού αυτές οι αναμνήσεις χαλούσαν καθετί το καινούριο που ήθελα να γευτώ. `Ετσι ήταν εδώ, έτσι με φιλούσε και τα λόγια της μου ξανάρχονταν στο μυαλό στάζοντας γλυκά σαν το μέλι από την κερήθρα.
"Κι ωστόσο, ανάμεσα σ` αυτό που ήθελα και σ` αυτό που έκανα εκείνη τη στιγμή υπήρχε το χάος μιας νύχτας. Μα ζητούσα κι αυτό το είδος του πόνου. Την οδύνη της απουσίας της, όπου η μνήμη γινόταν πανίσχυρη κι επεξεργαζόταν με το δικό της τρόπο τα περασμένα. Γιατί έχει κι η μνήμη μας τις απαιτήσεις της. Θέλει κι αυτή να ζει και μας ζητά την απουσία, σαν μια άδεια κάμαρα όπου θα στηθεί ελεύθερα το ονειρικό σκηνικό της".