... Αφού καθετί δικό της του φαινόταν σχεδόν ιερό και της συγχωρούσε τα πάντα, ενώ δεν ήταν σε θέση να ξέρει τίποτε παραπάνω απ` το κορμί της κι ελάχιστα απ` το μηχανορραφείο των ματιών της, που μηχανευόταν τα πάντα, ενώ τον εμπόδιζαν να μπει στην ψυχή της, μ` αποτέλεσμα ένα σωρό εφιάλτες και παράλογα όνειρα, όπως ότι βρίσκεται, τάχα, σ` ένα νησί τ` ουρανού και ταυτόχρονα αναρωτιέται πως γίνεται να υπάρχει ένα τέτοιο νησί, ότι γυρεύει εκεί τη Φέη, που τη βρίσκει ξαπλωμένη στο δάσος. Τα χέρια της, απλωμένες φτερούγες κι ο αφαλός της στόμα και βυθός, που τον γοητεύει και τον αρπάζει. Μια γλυκιά αίσθηση τον εμποδίζει να βγει στο φως, ενώ οι θηλές της απλώνουν πάνω του σε σχήμα αυλού. Στάζουν μαργαριταρένιο χυμό κι αυτός τον πίνει και χάνεται.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]