Το βιβλίο αυτό περιγράφει τη ζωή των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης που για πολλά χρόνια αποτελούσαν την αστική τάξη, που ευημερούσε και κυριαρχούσε οικονομικά μέχρι την απέλαση όλων σχεδόν των Ελλήνων τη δεκαετία του 1960 έως του 1970. Η καθημερινή, φαινομενικά, ευτυχισμένη διαβίωση, έκρυβε, από πολλά χρόνια, άλλοτε μια πρόθεση απειλής και άλλοτε μια εξοντωτική καταστροφή. Αποτελεί ένα ανεπίσημο είδος ντοκουμέντου εκείνης της εποχής, της ζωής των απλών ανθρώπων που μέσα τους κυριαρχούσε ο φόβος. Όλα τα πρόσωπα που αναφέρονται στις σελίδες αυτού του βιβλίου, έζησαν με τις λίγες χαρές και τις πολλές λύπες, όπως όλοι σχεδόν οι άνθρωποι πάνω στη γη. Ευχαριστώ όλους που με προέτρεψαν να αναφέρω όλα όσα θυμόμουν από τα χρόνια που έζησα ή πήγα κατά καιρούς στην Πόλη και όλους που μου είχαν αφηγηθεί τις δικές τους εμπειρίες και που τώρα δεν ζουν πια... Ευχαριστώ, ιδιαίτερα, τον βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών Κωνσταντινουπολίτη ιατρό και γνωστό συγγραφέα, κύριο Ακύλα Μήλλα, με τις ατελείωτες γνώσεις του, που θυσίασε τον πολύτιμο χρόνο του και με βοήθησε τόσο πολύ, τον κύριο Σταύρο Παπαηλία για την πολύτιμη βοήθειά του και όσους με έκαμαν να ξαναθυμηθώ λέξεις και εκφράσεις, καταχωνιασμένες, ξεχασμένες, από τα παιδικά μου χρόνια μέσα στη μνήμη μου και που μου ξαναγύρισαν απρόσμενα, σαν να μην τις είχα ξεχάσει ποτέ!

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]