Τρεις χιλιάδες χρόνια ιστορίας της δραματουργίας, άλλοτε άμεσα θεατρικής κι άλλοτε έμμεσα. . . Ανεξάντλητες οι μορφές των χώρων που τη στέγασαν ή εξακολουθούν να τη στεγάζουν. . . Άπειρες οι αντιδράσεις του κοινού απέναντι στα δρώμενα, την κάθε φορά, μέσα σε διαφορετικά αρχιτεκτονικά κελύφη. . . Ωστόσο, η ανά χείρας μελέτη αποπειράται να διακρίνει κάτι σαν απλό μοτίβο πίσω από τη χαοτική ποικιλία και να χαρτογραφήσει ένα σύστημα διαδοχής. (. . .) Με οδηγό τις «μεταμορφώσεις του θεατρικού χώρου», λοιπόν, η μελέτη προτείνει μιαν ευρύτερη θεατρολογική ταξινόμηση. Ίσως ιερόσυλα απλουστευτική. Αλλ` έτσι ή αλλιώς το θέατρο ήταν πάντα, και παραμένει, μια τέχνη στο μεταίχμιο του ιερού και του ανίερου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]