Ο συγγραφέας των «Μεταλλικών Ιστοριών» στέκεται δίχως φόβο αντίκρυ στην μουσική και τη λογοτεχνία και συνδιαλέγεται μαζί τους χτίζοντας ταυτόχρονα ασφαλείς γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ τους· η μια συμπληρώνει την άλλη, δεν την υποκαθιστά, σε ένα καθεστώς αισθητικής ομοιογένειας, όπου τα όρια ανάμεσα στους ήχους και τις λέξεις, την παράνοια και την ισορροπία, την παραίτηση και την αναζήτηση νοήματος, έχουν καταργηθεί. Δεν είναι η φωνή ενός δημαγωγού ιεροκήρυκα, ούτε η νοσηρή φαντασία ενός παράφρονα νέου αυτή που αποτυπώνεται στις σελίδες των «Μεταλλικών Ιστοριών», αλλά η ειλικρινής, γεμάτη ανθρωπιά, προσπάθεια ενός ευαισθητοποιημένου ανθρώπου να καταγράψει και να εκθέσει συμπεριφορές και συναισθήματα έξω από τα συνηθισμένα πρότυπα, προσδοκώντας μέσα από αυτές να ανακαλύψει τις αντοχές και τα βάθη του ίδιου του εαυτού του. Το έργο του Γιαννακαρώνη είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον όσο και ασυνήθιστο ανάγνωσμα. (Λευτέρης Καλοσπύρος, Περιοδικό Rock On)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]