Η μανούλα μου έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να διευκολύνει την επανένταξή μου στο φυσιολογικό κόσμο. Συνέχιζε αγόγγυστα να κρατά τα παιδιά μου και ταυτόχρονα τσόνταρε κάμποσες από τις οικονομίες της, προκειμένου να αντιμετωπίσω τα δικαστικά έξοδα. «Έτσι κι αλλιώς, για σένα τα φύλαγα, παιδί μου. . .» μου δήλωσε απλώς, όταν διαμαρτυρήθηκα, κι έπειτα συμπλήρωσε με μάτια βουρκωμένα: «Εσύ να είσαι καλά, κοριτσάκι μου: αυτό μόνο έχει σημασία». Να μάνα, να μάλαμα! Αυτό ήταν. Τίποτα δεν της πήρα, ρε γαμώτο; Τίποτα; Εκτός από τις οικονομίες της εννοείται. . . Μαίρη, Έλενα, Ράνια. . . Τρεις γυναίκες στην πιο ενδιαφέρουσα, στην πιο κρίσιμη, στην πιο εξοντωτική δεκαετία της ζωής τους. Λίγο μετά τα τριάντα, λίγο μετά τα σαράντα. Μάνες, σύζυγοι, ερωμένες. Τρεις γυναίκες ξένες. . . «Ξένες; Δεν υπάρχουν ξένες. Μόνο φίλες που δεν έχουν ακόμη συναντηθεί. . .». Και θα συναντηθούν τώρα· εδώ. . . Σ` αυτό το βαθιά συγκινητικό και άκρως διασκεδαστικό μυθιστόρημα που έγραψε ένας άντρας για τις γυναικείες σχέσεις, τη φιλία, τον έρωτα, το γάμο και το μεγάλο τους εχθρό. . . τους άντρες! Γιατί, όπως λέει κι ο Ρόμπιν Ουίλιαμς, «ο Θεός έδωσε έναν εγκέφαλο κι ένα πουλί σε κάθε άντρα, αλλά πολύ λίγο αίμα για να μπορούν να λειτουργούν ταυτόχρονα. . .».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]