`Εφτάψυχο, ζωή να `χει, το καταραμένο` και Κύριος οίδε αν στο ζύγι βάραινε πιο πολύ η ευχή ή η κατάρα, που μήτε κι η ίδια ήξερε τι επιθυμούσε πιο πολύ, την απαλλαγή απ` το καινούριο φόρτωμα ή το καμάρι για την γερή κράση της γενιάς της, να τα βάζει άοπλη με το θάνατο και να τον νικάει.
Από τη στιγμή της γέννησής της η Φωτεινή είχε σε κάθε της βήμα να παλεύει για το αυτονόητο, για το δικαίωμά της να παραμένει ζωντανή. Κι ο κόσμος της θα αλλάζει συνεχώς, απογυμνώνοντάς την από όλα της τα στηρίγματα, ακόμα κι από την ταυτότητά της. Οι γύρω της θα μπουν στην ίδια μάχη για να ξανακερδίσουν ό,τι διεκδικούσε με βιαιότητα ο πόλεμος, την ικανοποίηση να παίρνει αψήφιστα την απλή ζωή σου, να γιορτάζεις και να χαίρεσαι. Η Φωτεινή, ο Σάββας, η Ζωή, ο Βαγγέλης, πρόσωπα ολοζώντανα στην καθημερινότητά τους, δείχνουν να αφήνονται στις δίνες των καιρών, ήρωες μιας δύσκολης εποχής. Ο ηρωισμός τους είναι το ίδιο το γεγονός της ύπαρξής τους, η ατομικότητά τους που πάνω της γατζώνονται για να κερδίσουν τη ζωή τους.
Μέσα από τις προσωπικές τους επιλογές δίνουν το στίγμα της αναλλοίωτης φύσης των ανθρώπων που πολεμάνε να υπάρξουν σε πείσμα κάθε κακοδαιμονίας, προβάλλοντας το βασικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό, την αγάπη για την περιπέτεια της ζωής. Οι ήρωες, μέσα από τις ατομικές τους πορείες, αναιρούν τις διαφορές ανάμεσα στους δυνατούς και τους αδύναμους, επιβεβαιώνοντας πως `περιπέτεια` μπορεί να είναι οτιδήποτε, από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές μέχρι και το καθεστώς αναμονής και φόβου που ωριμάζει το νου.
Ό,τι μένει, έξω από τα κέρδη ή τις απώλειές τους, είναι ο σφιχτός εναγκαλισμός με τη ζωή και μια αντοχή στη σκέψη, που κρύβεται πίσω από λίγα λόγια και τους κάνει δυνατούς. Όσο δυνατοί είμαστε όλοι στην περιπέτεια της επιβίωσής μας, πέρα από τόπους και εποχές.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]