Όπως συνήθως γίνεται στα έργα του Σαίξπηρ, το ίδιο θα κάνουμε μ` αυτό - που δεν είναι βέβαια έργο του, αλλά έχει κάποια σχέση... Έτσι, σαν πρόλογος κι εγώ ανέλαβα να σας ενημερώσω, για τη θλιβερή ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Ο Σαίξπηρ βλέπετε είναι Εγγλέζος και τα δικά μας σχολεία Ελληνικά... Κάποτε λοιπόν πριν πολλά χρόνια ζούσαν στη μακρινή Βερόνα δυο μεγάλες, πανίσχυρες οικογένειες, οι Καπουλέτοι και οι Μοντέγοι. Εχθροί! Από πάππου προς πάππου... Η όμορφη Βερόνα πνιγόταν σ` αδερφικό αίμα που έρρεε... ποτάμια στους δρόμους! Δεν σκοτώνονταν βλέπετε μόνον οι άρχοντες μεταξύ τους, αλλά κυρίως, πλήθος λαού, που είχε ο καθένας απ` αυτούς στη δούλεψή του. Αδίκως βέβαια! Διότι σε τι τους αφορούν τους λαούς οι λόγοι της έχθρας των αφεντικών τους; Ποιοι ήταν αυτοί οι λόγοι; Προσωπικά συμφέροντα. Όπως συμβαίνει πάντα. Όμως, προσέξτε, στην δική μας ιστορία μπαίνει ο έρωτας στη μέση κι έτσι από την αιματοβαμμένη Βερόνα ξεπηδάει το πιο διάσημο ζευγάρι εραστών: Ο Ρωμαίος Μοντέγος και η Ιουλιέτα Καπουλέτου! Τι έρωτας! Ανίκητος, φλογερός που δεν λογαριάζει εμπόδια και άγραφους νόμους. Αχ, αγάπη, αγάπη....
Και η ειρήνη; Ε, καλά! Για να το πάρουν απόφαση οι Μοντέγοι και οι Καπουλέτοι χρειαζόταν δυστυχώς θυσία, που σ` αυτή την ιστορία, είναι οι αθώοι ερωτευμένοι! Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα άθελά τους γίνονται... καμικάζι του έρωτα! Μόνον έτσι με τον χαμό των παιδιών τους ο παράλογος πόλεμος σταματάει. Τουλάχιστον
προς στιγμήν. Αν λέγαμε για πάντα, θα θύμωνε ο Σαίξπηρ. Βλέπετε γνώριζε πολύ καλά τα
ανθρώπινα...

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]