Σκεφτόμουν τη Μινώα, αυτό το σκοτεινό άγγελο που ήρθε να ταρακουνήσει την άχαρη ζωή μου. Τη φανταζόμουν σε τοπίο θαλασσινό να πλέκει τα υπέροχα μαύρα νύχια της σε χρυσοποίκιλτη άρπα. Να συνθέτει, σε συνοδεία με τους ήχους των κυμάτων, ύμνους άφταστης μελωδικότητας. Ένιωθα κάτι πολύ δυνατό για τη Μινώα. Γιατί ίσως να ήμουν και εγώ σαν κι αυτή, ένα μοναχικό πλάσμα που λύνει τους γρίφους της ζωής με τις δικές του δυνάμεις.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
