«Ο άντρας περπατούσε προς το μέρος τους μ’ εκείνο το βήμα το κατά τι επιτηδευμένο και ελάχιστα επιδεικτικό όσων ξέρουν πως τους παρατηρούν. Σκορπούσε βλέμματα δεξιά κι αριστερά, λες κι έψαχνε τα πάντα στα πέριξ, λες κι όλα τα ζύγιαζε με το μάτι. Στα μαύρα γυαλιά του, όλα καθρεφτίζονταν το’ να πίσω απ’ τ’ άλλο: η πελούζα σε ζαφειρένιο πράσινο, λεία σαν βελούδο, οι σκάλες σε λευκή πέτρα, η πισίνα εκεί όπου τέλειωνε η σκάλα, οι διάφανες φουσκωτές πολυθρόνες που λικνίζονταν στην επιφάνεια της πολυτέλειας όταν συνδυάζεται με την ανεμελιά - μια ατμόσφαιρα που του πήγαινε κουτί. Τον γνώριζαν άραγε; Και οι δύο γυναίκες έψαχναν μάταια μιαν απάντηση, μη μπορώντας να υποθέσουν τι τον έφερνε εκεί: ίσως η παραλία· μπορεί και το σκάφος». Μέσα στο καλοκαιρινό απομεσήμερο καταφθάνει ένας ωραίος, λευκοντυμένος άγνωστος με μοναδική αποσκευή τα Ray-Ban γυαλιά του. Το νησί είναι παραθεριστικός παράδεισος, η οικογένεια μεγαλοαστική, οι κόρες πλήττουν στην πισίνα, ο καύσωνας λιώνει το τοπίο. Ο ωραίος άγνωστος δηλώνει φίλος του - παντελώς αποτυχημένου - γιου της οικογένειας τον οποίον όλοι περιμένουν αλλά δεν βλέπουν να έρχεται. Κάπου, στις ακτές, η αστυνομία ανακαλύπτει ένα πτώμα. . . Ο Σερζ Ζονκούρ αποδεικνύει πως κατέχει σε υπερθετικό βαθμό τη συγγραφική τέχνη της αγωνιώδους αναμονής, της ηχηρής σιωπής, του εύγλωττου βλέμματος, του πρωτόγονου φονικού ενστίκτου που έχει μεταλλαχθεί σε τυπική χειραψία. . . Ένα θρίλερ χειρουργικής ακριβείας που του χάρισε το βραβείο μυθιστορήματος France Televisions 2003.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]