«... Το κάλεσμα της ερήμου ήταν επιτακτικό. Τώρα απλωνόταν μπροστά μου, με τους αμμόλοφούς της, καθώς τους λάξευαν τα κύματα του ανέμου, και τους αμυδρούς θορύβους της. Υπήρχε κάτι λάγνο στην ατμόσφαιρα. Προχώρησα, χωρίς να ξέρω τον προορισμό μου. Κάποια δύναμη με οδηγούσε, κι εγώ αφηνόμουν στα χέρια της χωρίς αντίσταση. Τότε άκουσα τους απόμακρους ήχους. Νταούλια ιερά αντηχούσαν, ψαλμωδίες, βογγητά, φωνές, επικλήσεις και τουφεκιές έσκιζαν τον αέρα. Κατάλαβα: βεδουίνικος γάμος».
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
