Αν χρειάζεται σήμερα να επαναλαμβάνουμε και να ενισχύουμε τη σκέψη των μεγάλων ουτοπιστών, του Φουριέ, του Μαρξ, και του Ένγκελς, δεν το κάνουμε γιατί ονειρεύτηκαν το αδύνατο, αλλά γιατί αυτή η ίδια η κοινωνία φέρνει ακόμα και παντοτινά μέσα της την ουτοπία της: το δυνατό - αδύνατο, το δυνατό που αυτή το κάνει αδύνατο, έσχατες αντιθέσεις - αιτίες επαναστατικών καταστάσεων, που δεν συμπίπτουν πια με εκείνες που ανάγγειλε ο Μαρξ, πολύ περισσότερο μάλιστα, δεν αρκεί πια, για να ξεπεραστούν, μια οργανωμένη (προγραμματισμένη) ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
